Muur gemmer mehen
„'t es Zeet! Et Gras stät enn den Bleene!
Muur gemmer mehen!“ — —
Un des oawends hiaft unn en Senssendengelnd,
vir jiddem Hoos, henner jiddem Hoos;
dat sengt unn klengt als we vunn Engeln
oos em Himmel eroos.
Un de Sonn gät enner, lou⸗feeer⸗roud!:
„muur gett et Wedder goud.“
Unn se dengeln weider, sou lang se sen,
dengeln emm Moandliet noch, doa alles schunn rouhts;
et gett kels, se setzen oopp den Hout,
„de Senssen meßen schneiden, sollen mir mehen
bes endlich sefridden es de Hand
mett der Schneid, un de Senß bleͤnkt unn der Wand
un se schloafen goan.
Unn et es esou weet unn sou stell,
we wenn änen enn der Fre oopp de Räß goan well'
un de Fräschens nur roufen un roufen iwwert Land.
Un umm Worgen senn se sou fre schunn oopp
un met den Senssen drunn un drooppo,
un de Fran un Kenner
senn mett den Rächen dehenner.
1 Morgen gehen wir mähen. 2 Blüten. 3 hebt an ein Sensen—
dengeln. 4 loh-feuerrot. 5 ruht. 6 es wird kühl. 7 wie wenn
—— der Frühe auf die Reise gehen will. 8 Frösche. 9 drauf
und dran.