Überlegungen einbezieht, daß das früheste urkundliche Zeugms zu Eberhard aus
dem Jahre 886 stammt12.
Die Verwandtschaft zu Waldrada begünstigte es jedoch, daß sich Eberhard im
Raum um die burgundische Pforte durch den Besitz des Klosters Lüders eine
machtvolle politische Position aufbauen konnte. Waldrada hatte - wohl zu ihrer
Versorgung - Lüders von Lothar II. erhalten, wie die Vita S. Deicoli berichtet1-1.
Nach dem Tode Lothars im Jahre 869 zog sich Waldrada, politische und persön¬
liche Konsequenzen fürchtend, in das Kloster Remiremont zurück14 und übertrug
die Vogtei über Lüders consanguinitatis occasione an Eberhard, welcher es
schließlich nach dem Tode Waldradas auf Grund erbrechtlicher Ansprüche in Be¬
sitz nahm15. Eberhard behielt Lüders zeit seines Lebens fest in der Hand und
beutete die Abtei angeblich auch wirtschaftlich in großem Maße aus16. Die Position
an der burgundischen Pforte bedeutete für die Lrühgeschichte der Eberhardiner
einen wichtigen geopolitischen Standort innerhalb ihrer weitverstreuten Besit¬
zungen.
Eberhards erstes reichspolitisch relevantes Auftreten, von dem uns zeitgenössische
urkundliche Quellen vorliegen, ist in den letzten beiden Jahrzehnten des 9.
12 Siehe oben, S 13 mit Anm 59
13 Ex Vita S. Deicoli, MGH SS XV,2, S. 678: Eo tempore quo Lotharius rex in Alsacia
provincia morabatur, in fisco suo nobili qui Marelegia vocatur, cuius adhuc dignitatem
miri operis moenia excelsa testantur, repente antiqui hostis cauterio inustus est et in
tantam praecipitatae mentis insaniam perductus, ut uxorem suam religiosam reginam
Bertsindam dimitteret et lupam quandam nomine Walderaldam duceret. Quae quia
praestigiatrix erat opinatissima, ita maleficiis multigenis regis animum fascinavit, ut
omnia quae ab illo peteret facile impetraret. Cumque nefas tale cresceret, et nemo esset
qui facillaret, quasi licenter miserum caput tanto utebatur incestu. Tamen, verecundia
agente, quia in palatio versari cum illa nequivit, abbatiam Sancti Deicoli illi tradidit
atque infernali dote ditavit.
14 Ebda., S. 679: Audiens autem Walderalda femina nequissima omnia quae acciderant in
via Romana, timore venerabilis reginae plus territa quam proprii sceleris reatu
conpuncta, quippe quae de christianitate quicquam praeter solum vocabulum non habuit,
fuga pocius quam voluntate lapsa, Deum quaerere simulavit monasteriumque Sancti
Romarici hipochrita intravit.
15 Ebda.: Accitoque Heberardo comite, consanguinitatis occasione scelus adhuc immane
praesumpsit eique locum sanctum sub advocationis tuitione commisit. Ille autem, ut erat
cupidus et sacronun invasor locorum, occasione tali locum invasit beati Deicoli et post
infandae mulieris decessum unca manu sibi in hereditate asscivil. - Wann Waldrada
gestorben ist, geht aus den Quellen nicht hervor, lediglich ihr Todestag, der 9 April, ist
uns durch einen Nekrologeintrag im Liber memorialis von Remiremont, fol. 13r
überliefert: V ID. APR. ... + MIGRAVIT DOMINA VUALDRADA ex hac luce. Der
Zeitpunkt ihres 'fodes dürfte sehr wahrscheinlich in die späten siebziger oder achtziger
Jahre des 9. Jahrhunderts fallen. Vgl dazu den Kommentar zu fol. 13r durch die
i lerausgeber des Liber memorialis von Remiremont, ebda., S. 184.
16 Ex Vita S. Deicoli, MGH SS XV,2, S. 677: Cumque et locus beati Deicoli tanti
persensisset infortunium dispendii, ut iam nec monachus ibi nec clericus haberetur,
comes quidam bellipotens de Alsaciae partibus nomine Heberardus, qui regnum
Burgundionum frequentare erat solitus, potenter locum illum invasit et in hereditatem
sibi nefario vendicavit. Et quia non inventus est qui illi obstitisset, omni tempore quo post
advixit manu tirannica contra fas retinuit.
161