Der stänerne .Stopp
in
Saabrrgge.
i>vvv*xwwwwxxv^vrxxx^rx^'x##yA#Arr/^
Es war in dar Zeit noh dem große Krieg, der
wo 30 Iohr gedauert hat. Do hats aach bei uns
an dr Saar nit scheen ausgesiehn; die Heiser un
Derfer oerschuß, die Felder verdrambelt, un nure
meh e paar Leit hie un do. Die Han nadierlich
Gott uff de Knie gedankt, daß se mit em Echregge
un em Löwe devun kumm sin. Ich hätt awwer
aach nit meeche an denne ihrem Blatz sin. Was die
noh-her noch Han misse ausstehn, das war faschd
noch schlimmer als wie der Krieg selwer; damals
war kenner meh seines Läwens sicher, un jeder
Daach hadd noch ebbes Schlimmeres gebracht: die
Pogge, de schwarze Dood, es Nervefiewer un noch
annere Sache. Noh-her is dann zu allem Jwerfluß
aach noch e drugge Iohr kumm, so wie 1911 un
1921, un im ganze Saabrigger Land hats e groß
Hungerschnot gebb.
Sellmol hadd in Saabrigge selwer in dr Näh vun
dr alt Brigg e Bägger sei Haus gehadd; das war
e geriewener Gauner, wie ääner im Buch steht.
Der hadd geglaabt, er kinnt sei Schniddche mache
un uff die Weis reich werre. Sei Baggstubb hat
voller Sägg gestann, daß er fascht kä meh Blatz
zum Verschaffe gehadd hat, un uff em Speicher
wars aach nit schlechder bestelld. Wann där Mann
so sei Mählsägg bedrachd hat, do hat em sei Herz
im Leib gebobbert: „Soviel War! Soviel Geld!"
Un dann hat er sich in die Hänn gerieb und ge-
schmunselt vor Vläsier. Er hat sich awwer se frieh
gefreid. Dann dr Schwarze aus der unnerschd Hell
degäje hat ne selwer ausgelacht, weil der Bägger
so dumm war un em so mir nix dir nix in die
Fall gang is.
Jo, wann do e Reicher kumm is un wollt e Brot
han, dann hat der Meischder nit genungk Gratz-
fießjer mache kinne. Awer o weh, wann e aamer
Mann aach wollt e Stiggelche Brot Han! Dann
hats ganz Haus geschallert, so hat dr Bägger dünne
aangekrisch: „Lumbezeich! Faulenzer! Bäddelvolk!"
hat er dämm ins Gesicht gesahd un em dann das
Loch gewiss, wo dr Zimmermann gelaßd hat.
Die aame Leit wäre wirklich se dauere. Sie wußde
sich kä Rood meh. Alle gudde Morde Han nix geholf
bei dem Geizgraache. So e Zeit lang Han die Leit
sich das gefalle gelaßd, wann ihne aach die Eall
faschd iwwergelaafd is. Wie awwer dr Bägger
garnit nohgelaßd hat, sin se beinah verzweiwelt.
Ääner vun ihne hat endlich emol die Madam vum
Schloß in erer gudd Stunn aangedroff un hat där sei
Läd geklaat un die hat em aach Hilf versprach.
Es hat nit lang gedauert, do klingelts im
Bäggerlade, un wie dr Bägger in de Lade kumm
is, steht do e alt Großmitterche un verlangt e Stigg
Brot. Dr Bägger, grad in seinem Eimpche gesteert,
hat gedoobd wie e Wilder, hat die aam Fraa där-
maaße verschull un aangekrisch, daß ehr die helle
Träne iwwer die Bagge gelaafd sin. Awwer Brot
hat er ihr käns gebb.
Mit Epeckdagel is er in sei Baggstubb gang un
die aam Fraa dr Dier enaus. Kaum zeh Minudde
denoh, do kummt e Diener in feiner Liwree un saht
dem Bägger, er meecht doch gleich emol mit ins
Schloß kumme, die Madam hätt em ebbes se sahn.
Mein Gott, hat do dr Meischder Eratzfießjer ge-
machd! Wie dr Blitz war er in seine sunndaachsene
Buxe un hat die Sunndaachskläder aangedohn, un
die Auwe Han em geglänzt vor lauter Fräd iwwer
die große Ehr, wo ihm widerfahr is. Das war
doch ebbes anneres als wie mit dem „Pagg" sich
erum se schlahn. So schnell wie sei Bään ne gedrah
Han, is er de Schloßberg enuff, un im Schloß is
er ins Empfangszimmer gefiehrt wor. Nä, was
sieht er dann do?-Die alt Fraa, wo er vor
zeh Minudde so aangebaubzd hat. Un die fangd
alleweil ganz fein aan mit em se schwätze, awwer
so, daß es em grien und zähl vor de Auwe wor is,
un er is vor Schregge rein verzwatzelt. Jetzt wäß
er, was er angericht hat — die alt Fraa war die
Madam selwer, un die hat er so noh Note erunner-
gekanselt. Am liebschde wär er in de Boddem ver-
sunk odder in e Mausloch gekrawwelt. Awwer es
hat ne nix genutzt, er hat sei ganz Schann vorgehall
kriehd, daß em beinah Heere und Siehn vergang is.
Nit genungk dodemit — die Madam, wo immer
so nett un so freindlich war, hat gleich ihr Schan-
darme bestellt, die Han denne unbarmherzige
Meischder grad so unbarmherzig gebunn, uff e Karre
geblaggt un sin mit em uffs Maargblatz gefahr un
Han ne wie de greeschde Verbrecher do an e Pohl
gebunn. Do war sei Schann dr ganz Stadt offen-