Full text: 60.1932 (0060)

132 
geschtoß Hann, unn uff emol wars nit meh hoch 
genug, ich kunnt mit m befchte Wille nit meh weider. 
Do muscht dr Schlepper erscht an die Bank' eweg 
haue, daß ich wieder durchkumm sinn. „Wo bleibscht 
de dann so lang?" Hann die Hauer vorm Streb- 
schtoß de Schlepper empfang. „Ei, do Hann ich 
wider eene vun dene Neifundlänner, noch e ganz 
neier der kann sich noch nit bicke, dem muscht ich 
erscht noch Platz mache." 
Unbarmherzig Hann dann gleich zwei drei uff 
enmol Kolle uff mich gelad unn kaum finf Minude 
späder Hann ich schun wider am Anhängepunkt ge- 
schtann. Uff 'm selwe Weg muscht ich wieder ans 
Schacht unn enaus iwer Dag. Dort Hann fe mich 
uff de Rappel in eme Wipper rund erum gedreht, 
daß ich drunke unn dermlich wor sinn unn all die 
Kolle verlor Hann, wo se mr uffgelad hotte. Kaum 
war ich aus m Wipper, Hann ich wider uff de 
Schaal geschtann. Das Mol sinn ich in ne Quer¬ 
schlag kumm unn noch schwerer wie vorher Hann se 
mr uffgelad. War das dort e Lewe unn Dreiwe, 
die Luftbohrmaschine Hann gerappelt, die Schippe 
geklingelt, daß ich ke Wort vun dem, was geschwätzt 
wor ist, Heere kunnt — an dene Spektakel muß mr 
sich erscht gewehne. Uff m Rickweg hat's mr ver- 
hinnerlich gang: an eener Stell hat's Eeschtäng se 
weich geleh, unn wupp Hann ich in de Wasserliesch 
gesess. Dem Bauer muß das nix Reies gewehn sinn, 
der hat mr's Perd ans Ohr gespannt unn hat mich 
wider uffs Druckene geschafft. Awer das war's 
Unglick noch nit all. Dies Mol sinn ich iwer Dag 
nit uff die Rappel kumm. E Eawel Hann se mr 
ins Ohr geschtoch, unn so sinn ich die Berjehall 
enuffgezoh wor. Dort hat mr mich in e Wipper 
gefahr, unn ich wäß nit wie ich mich angeschtellt 
Hann, uff enmol sinn ich die Berjehall enunner 
Kopp iwer Kopp unner, das war e Sturz, vierzeh 
Dahe Hann ich ne in alle Knoche geschpiert. E paar 
Dahe Hann ichs awer scheen gehatt, mitte im Wald 
Hann ich geleh, ke Minsch hat sich meh um mich 
gekimmert, bis ich eenes Morjens vunn me Perd 
iwer Stock und Steen wider ans Schacht gefchlääft 
wor sinn. Unn wider muscht ich enunner in die 
Grub. Monate lang iß et dann gut gang, allmäh¬ 
lich Hann ich die ganz Grub kenne gelehrt, Kollar- 
wete, Bremsberje, Erundstrecke, Querschläg, Plump- 
säck, alles Hann ich durchgemacht. Aach die enzelne 
Kameradschafte sinn mr bekannt wor. Was Hann 
ich do alles geheert, vum Lohn, vun de Gewerk¬ 
schafte. Verninftige und unverninftige Ansichte sinn 
do hergenn wor, mir hat do die Ansicht vun me alte 
grohoorige Bergmann doch am beschte gefall, der 
immer ganz ruhig und sachlich saht: „Ihr Männer 
glawe mir's, ich hann's gar oft im Lewe erfahr, 
all das ungestüme Dränge unn maßlose Hetze hat ke 
Zweck, mit Ruhe und Güte kummt mr weider, unn 
vor allem lebt mr ruhiger unn zufriedener, s nemmt 
doch alles fei Gang, ihr kinne die Welt nit um¬ 
gestalte." 
Am meefchte Spaß hat's mr awer gemacht, wann 
ich newer r Kameradschaft stehn kunnt, wo Halb¬ 
schicht gemacht hat. Do kann mr so e richtige Jnblick 
kriehn in das Lewe und Dreiwe der Bergleit. 
Hunnerde vun Stickelcher kinnt ich verzehle, wo ich 
iwerm Halbschichtmache uffgeschnappt Hann. Ens, 
wo vunn meine Kamerade die Red' war, will ich 
verzehle, de Vetter Peter, Partiemann vum Ost¬ 
querschlag in de siebt' Sohl, hat's hergenn. „Wissen 
nr aach, wie de Eeisesepp seiner Fraa gewies' hat, 
wie im Schacht die Wähn durchgehn?" hat r sèi 
Kamerade gefroht. „Lasse s eich verzehle: Dem 
Geisesepp sei Luwies will immer verzehlt unn ge¬ 
wies' Hann, wie's in de Grub zugeht. Enes Dags 
hat de Eeisesepp hinnerm Owe uff de Bank geleh, 
da quelt ne sei Luwies wider mit me Gruwe- 
geschpräch. De Sepp war nit uffgeleht sor se ver¬ 
zolle, awer sei Fraa hatt m unn hatt m ke Ruh 
geloß. „Ra, kumm, dann will ich dr emol weise, 
wie im Schacht die Wähn durchgehn", saht 'r end¬ 
lich unn fiehrt et Luwies an die Speichertrepp. 
„Jetzt nemm emol an", saht er, „du wärscht de Wahn, 
die Trepp wär de Bremsschacht, so jetzt stellscht 
dich emol doher" — unn schwupp hat 'r m Luwies 
e Schubs genn, daß et die Trepp enunner geborzelt 
iß. „Drei Paar Holz unn e Jwerbau hat's koscht, 
unn der tuwackig Bremser hott die Brems mit r 
Speckschwart geschmiert!" sagt de Geisesepp zu seiner 
Fraa, wie se uff ihrm dicke Buckel im Hausgang 
geleh hot. E ganz Johr wollt et Luwies nix meh 
vun de Grub wisse." — 
Bei us geht's nit immer so gnärig ab wie beim 
Eeisesepp seiner Fraa. Wann us de Schlepper ohne 
Papiere de Bremsschacht enunnerschickt, misse mr 
unser Hernschal an de Sturzmauer prowiere, unn 
die meefchte vun us kofcht's bei der Geleheheet. Mit 
uns werd iwerhaabt nit so arig zart Umgang, im 
Hebschacht werre mr uff die Hängeschtitze uffgehau, 
im Plumpsack geht's uns nit bester, stehn mr im 
Weg, werre mr uff die Seit geplackt, unn halt's 
emol schwer, uns aus 'r alt niedrig Streck eraus- 
zeschaffe, so loßt mr us enfach drin steche unn setzt 
die Streck vore mit Berje zu. 
Ich Hann mich bei all dene Fäll mit dem Eedank 
getreescht, daß aach die Bergleit uff jedem Schritt 
unn Tritt vum Dot' bedroht sinn. Wie oft Hann 
ich Schwerverletzte an de Schacht getrah, wie oft 
Hann se de Schacht nit meh lewend erreicht. Und 
wann ich an die Schlagwetterexplosion denke. E 
Feiermeer, e gewaltiger Schlag, der alles, was m 
in de Weg kumm iß, vernicht' hat. Unn die Arme 
erscht, die in de Schwade umkumm sinn. Das mit 
ansiehn se misse unn nit helfe se kinne, das iß e 
Jammer. In dene Fäll sinn mir immer noch gut 
dran, wenn uns aach de Schlag mitholt, das Feier 
unn die Schwade kinne uns nix andun. 
Awer ens hat mich immer uffgereht. Wann mir 
all die Johre Dienfcht geletscht Hann, winkt uns 
später doch ke Ruh. Unser Holz verbrenne die 
Bergleit in ihre Öwe mit dene Kohle, wo mr selwer 
iwer Dag bracht Hann; unser Eisedeele werre um- 
geschmolz zu annere Gejestände, die wider e nei 
Lcwenslaaf anfange. Unn iwer dem Stoffwechsel 
des enzelne Körpers erhebt sich e beschtänniger 
Kreislauf des Stoffes, der all die lewende Wese 
mit enanner verbindt." — 
Das iß in kurze Worte de Lewenslaaf vun me 
Eruweferderwahn. Uff das Werde und Vergehn der 
enzelne Deile vun me Eruweferderwahn iß dabei 
nit näher ingang wor. Die Vorgäng in ihrem 
ganzen Umfang zu ermesse, iß e Aufgab, die voll- 
stännig zu löse, wohl kem gelinge werd. Was ich 
weife wollt, war nur das, daß der Mensch, der 
mit offene Aue sieht, allzeit Ursach zum Roh- 
denke hat.
	        
Waiting...

Note to user

Dear user,

In response to current developments in the web technology used by the Goobi viewer, the software no longer supports your browser.

Please use one of the following browsers to display this page correctly.

Thank you.