Saarkalender kir da: Jahr 1928
; „Was“, sſaat 's Nani, „du willſcht de Herr spiele un ich ſoll die Mahd sin? Ne, ne,
mei liewer, do biſcht du err! For des han ich dich net gheirat un wanſcht jetzt noch en
Rot yu: ; gsiehſcht dort des Pheiferohr hinr' m Owe? Des werd no uf deim Buckl
arda ange '“
„Des Pheiferohr geht dich gar nix an ~ un ich mach in meim Haus, was ich will“,
sat dr Toni ganz kuraschiert.
„Ei kruzitherke nomolnin, ~ du unerſchtehſcht dich noch so ze rede?“ ruft 's Nani
un greift 'mol herzhaftich noch dem Pheiferohr vun Weichselholz – un ſlupps war dr Toni
uf dr Erd g’Ilee un is unr 's Bett geſchluppt. „Ei gel du gehscht net do raus?“ rufts Nani.
„Ne“, ruft der un’'rm Bett; „ich han in meim Lewe net geraft – un in meim Haus
wer ich wohl mache derfe, was ich will!“
„Ei gehſscht jetz net glei do raus“, rufts Nani nochmol un stubbt mit dem Pheiferohr
nunr, ~ awr der vun une ruft als z’rück: „Un wanſcht jetz glei uf dr Stipp vrpatſsche
tätſscht, gäng’t ich net do wech! Ich lei ganz gut do une“!
's Nani hat sich awr ze helfe g' wißt: Dr Toni war immer a Feind vum Waſser g’'ween,
des hat 's gwißt: d rum is es glei in di Kuchl 'naus, hat a Phittl voll Waſſr gehol un
schupps unr’s Bett, 'm Toni grad ins Gsicht! Du wersſcht schun raus kumme, hats gesaat.
Der vun une ſchnappt noch Luft, weil ihm der kalti Tuſch de Ochtum vrleet hat, – un
dreht sich g'mütlich uf di anri Seit 'rum. Wie di Sau im DTrecklacke, so hat sich dr Toni
in dem ufg'waichte Bode un’rm Bett rumgedreht, awr 'raus gang is 'r net. Er will mol
weise, ob er net mache kann in seim Haus, was er mill!
Wie's Nani gesiehn hat, daß dr Toni noch immer net unrm Bett raus kummt, is es
in de Kellr gang un hat a große Dippe voll Wein ’'ruf gebrung und uf de Tiſch gstellt; no
hat 's die Schüssel mit dem gekochte Schunkefleiſch uf de Tisch gstellt, hat ſich hinghuckt
un hat angfangt ze esse, als wann es ganz lenich uf dr Welt wär. Des hat de Toni wiedr
gar arich gfuchſt, dr Schunke schmeckt doch so grauſam gut un krawlt 'm schun in dr Nas
rum, – drzu a Glas vun dem gute Rampaſch ~ 's kann gar nix me beſſ’res uf dr Welt
gin! Awr do unrm Bett krie ich ke Schunkefleiſch un ke Wein un wannr noch so gut
jenes. deni sich dr Toni. Uf emol hört's Nani a gar jämmerliches:
„Nani ?“
„Hm ?“
„Was machſchte denn?“
„Ei, Schunkefleisch esse un Wein trinke!“
„Weescht, Nani“, kummt's no enr Weil unrm Bett vor, „ich will jo gere ſo mache
wie du willsſcht – awr loß mich nor mil dir esse!“
„Na, ich Ftthiet dr's jo net! Du kannſcht ſchun esse – awr du willscht jo net unrm
Bett 'raus gehn.!“
i; .§;;. wie a Phuddl, dreckich wie a Schwein krawlt dr Toni unrm Belt vor un
uckt sich an de Tiſch. ;
s so gut hat Tie Schunkefleiſch un dr Wein noch nie in ſeim Lewe net gſchmeckt wte
sſelmols! .
G u di M ediz in.
Schloße-Kloße-Filipp war e bißl a Tepp + awr ſunſcht a gutr Kerl, mit dem ſichs
hat rede loſsse. Er is ach gere ins Wertshaus gang un dort hatr manches Stückl vun ſsſeim
Weib zum Beſchte gin. So hatr ach emol verzählt, daß sei Miedi (so hats gheſcht), wann
'm was net recht war, sich wie a Worm z'sſammgegringelt mit dr Fauſcht uf de Tiſch gſchlaa
un all’mol ausgruf hat: des wormt mich! Dr Filipp hat gement, 's hat Schmerze, weils
Wärm im Bhans hat un hat 's bedaurt, awr helfe hat'rm net kenne, wannrs ach ſchun
gere getun hät. Vun die Musikante, was des mitanghorcht han, ware zwei Spitzbuwe un
saat dr eni zum Filipp: „Nix leichtr wie des üwl vrtreiwe! Mei Weib hats ach so gehat
un ich han 'm a Medizin gin, vun dere wars wie abgeſchniet!“
„Un wu haſscht dann die Medizin hergehol!“ srot dr Filipp: „Die han ich kaaft“, saat
dr Musikant, ~ „ich will sei Name net nenne, daß 'r net ins G'red kummt –~ un han noeh
zwei Flasche drvun drhem, weil ich mich vorgsorcht han; mr kann se alsmol schwer krien!“"
„Na, dann verkaaf mr a Flaſch“, saat dr Filipp, „un wie holt mr se in?“ „Die Halbscheid
drvun am Owet vorm Schlofngehn un die anri morjets beim Uffstehn!“
Die Musikante sin uf a Vertelſtun fortgang un han 'm Filipp die Medizin gebrung.
Der geht mit enr Freud hem un git seim Weib, wies wieder angfangt hat uf de Tiſch
ze ſchlan, sich z'ſammezegringle un ze san: des wormt mich, die Flaſch mit dr Medizin ze
trinke. Jetzt fangts Miedi erſcht recht an ze schenne un ze räsoniere un ſchreit: „Die
52