tannus vel Hollandus“?153 Die Antwort findet sich in einem undatierten Schreiben Abt
Widos von St. Peter/Gent (amt. 980-986)154 an Erzbischof Dunstan von Canterbury, in
dem er ihn um Hilfe für sein Kloster ersucht, nachdem widrige Witterung die Heuernte
verdorben habe. Wegen seiner Bedeutung für die Fragestellung sei es hier trotz Widos
Vorliebe für ermüdende diplomatische Floskeln in extenso zitiert:
Meritorum virtute pontificali donato dignitate principaliter domino serenissimo arcby-
praesuli D., frater Wido peccator Blandiniensis coenobii destinatus rector cum unanimi
fratrum collegio optabile caelici principatus contubernium.
Minore quidem ambigentes fiducia, dulcissime pastor, vestrae paternitatis expeteremus
magnificentiam, ni plurimum nota et saepius comperta affabilitatis vestrae nos animaret
benignitas. Post recentem itaque nuperrimae legationis commendationem per fratrem no¬
strae societatis nonnum Leofsinum vobis directum, licet judicandi minus verentes, ma¬
xime tamen confidentes hoc litterarum indiculo vestrae celsitudinis pulsamus aures, a qua
clementissimum benignae subventionis praestolamur suffragium.
Ut vere namque fateri compellimur, peccaminum nostrorum exigente mole, nostris in re¬
gionibus, ut saepius, hornotina deperierunt saltuum pascua. A vestrae igitur dapsilitatis
largitate sustentationem adipisci speramus et humiliter ponimus, ut in hoc et in quibus¬
libet benedictionum impensis, prout vestrae multiplici libuerit sufficientiae nos dignemini
clementer solaciari.
Si igitur praesentium latores apud vestrae celsitudinis praesentiam praefatum nonnum
Liefsinum invenerint, eis in commune vestrae miserationis injungere dignemini destina¬
tionem. Si vero ille iam praecessit, hos ipsos sufficere non diffidimus. Vale.155
Dieser Leofsin, Nonnus156 des Klosters auf dem Blandinischen Berg und Vertrauensmann
seines Abtes, weilte also in - freilich nicht näher umschriebener - Mission bei Erzbischof
Dunstan. Von Canterbury reiste er dann (wie dem Brief zu entnehmen ist) weiter, wohl
um die ausgedehnten Besitzungen von St. Peter auf der britischen Insel zu inspizieren.
Diese gingen in ihren Ursprüngen auf das Jahr 918 zurück und lagen vor allem um London
153 Brower, Antiquitates, ad. a. 990
154 Er ist identisch mit dem erstmals 959 belegten Propst Wido von St. Bavo, einem Neffen des Ger¬
hard von Brogne (und bereits 947-48 Abt von St. Bertin), s. Holder-Egger, Heiligengeschichten,
S. 662-664. Die Annales Blandinienses, ed. L.Bethmann, MGH SS V, S. 20-34, bedenken ihn
ad a. 981 mit dem Epitheton „sapiens“, eine Würdigung, die außer ihm nur noch Gerbert von
Aurillac erfährt.
155 Stubbs, Memorials, S. 380f.; bezüglich der Demutsfloskel „peccator“ vgl. die beiden Leofsinus-
Widmungen
156 vgl. Regula Benedicti (Die Benediktus-Regel lat.-dt., hrsg. v. B. Steidle, Beuron 19804), cap.63
(De ordine congregationis): . . .sed priores iuniores suos fratrum nomine, iuniores autem priores
suos nonnos vocent, quod intelligitur paterna reverentia. Die Aachener Synode von 817 (s. C. J.
Hefele/H. Leclercq, Histoire des conciles IV, 1, Paris 1911, S. 27), cap. 54, versteht unter dem
Nonnus den klösterlichen Vorsteher im allgemeinen: Ut quipraeponuntur, nonni vocentur. Wei¬
tere Belege Du Cange V, S. 606; in den drei erhaltenen Urkunden Abt Widos erscheint jeweils sein
späterer Nachfolger Adalwinus als Prepositus: Diplomata Belgica Nr. 68* (4. März 981, Fäl¬
schung des 11. Jh.), Nr. 69 (5. März 981) und Nr. 70 (9. Jan. 982-83). Diese Schenkungen bestä¬
tigte am 28. Mai 985 in Laon König Lothar auf Bitte Widos, s. L. Halphen/F. Lot, Recueil des
actes de Lothaire et de Louis V, rois de France (954-987), Paris 1908, S. 124, Nr. 52. Die Urkunde
ist verloren und wird nur im „Liber traditionum Sancti Petri Blandiniensis“ erwähnt.
38